30. Durak – Yusuf Samet ÇAKIR
30. Durak
– Yusuf Samet ÇAKIR –
Alıştım ben bu yalnızlığa,
Yorgun olunca insan, vazgeçiyor bütün direnişlerinden.
Kalbinin sesini duyamıyor!
Gökyüzünde uçan kuşu göremiyor!
Kapılıp gidiyor hayatın koşturmacasına.
Anlamsız geliyor bütün bekleyişler.
Yaş otuz olunca mırıldanmaya başlıyor:
“yaşadığım kadar daha yaşamam” diye.
Anıların ağırlığı yoruyor umut dolu yürekleri.
Geçmiş pişmanlıklarla dolu bir “keşke”
Gelecek ihtimallerde saklı bir “belki”
Bir terazinin iki kesesi gibi,
Resimlerde saklı hayatlar.
Ansızın hatırlatan mısralarda kanayan yaralar.
Geçmişiyle yüzleşemeyen insan yığınları…
Yaş otuz olunca fark ediyor insan,
Geçen; yıllar değilmiş, terk edilen hayallermiş!
Çaresiz bir bekleyişin başlangıcı bu.
Siz vazgeçmişlik diyin, ben alışkanlık!
Hayat: Duygusuz ve sahte kalplerin pazarı!
Kalbini satan satana…
Zaman geçiyor; akrep ile yelkovanın yarışında.
