Elleri Lavanta Kokan Kadın – Duygu KARAKAŞ

Elleri Lavanta Kokan Kadın

– Duygu KARAKAŞ –

Elleri lavanta kokan kadın, her sabah olduğu gibi yerini aldı. Evinin küf kokan her bir köşesine inat, elleri hep aynı güzel kokuya sahipti. Caddeden geçen insanlara baktı. Bir de gökyüzüne… Yüreğine kurduğu salıncağa, umutlarını oturttu. Bambaşka kaygılara sahip bu insanlara aynı cümleleri kurmak için bekledi. Yavaş yavaş artıyordu kalabalık. Kimi elindeki simidini yemeye çalışıyor, kimi de işine yetişebilmek için hızlı adımlarla geçip gidiyor, bir süre sonra hepsi bir bir gözden kayboluyordu.

Bugün de binlerce parfüme inat, o kendi lavanta kokusunu, kokuların en güzeli olarak anlatacaktı. Bu cadde de onlarca maskeli insana şahit olurdu her gün. Arayış içinde olan, kendini ispatlamaya çalışan, bazen de neden orada olduğunu bile bilmediği yalnız yürekler, kalabalık içinden hızla akıp giderdi. Hiç eksik olmayan müzik sesleri, dar sokakları, okunmak için sırada bekleyen kitaplar oranın vazgeçilmezleriydi. O cadde de yürürseniz sizinle konuşur duymak istediğiniz her şey. Yeter ki, geçip gitmeyin. Bir dakikanızı bağışlayıp kulak verirseniz, ne de konuşkan bir cadde olduğunu fark edersiniz. Kalabalık içinde yalnızlıktan ölesiye korkan insanlar, gülen suratların arkasından çığlık çığlığa susan yürekleriyle hep bir bekleyiş içerisindedirler. Birbirini görmezlikten gelen bu kayıp kimlikler anlaşılmayı ister ve sadece sevilmeyi bekler. Oysa neden önce anlamayı, saygı duymak gerektiğini göz ardı eder ki insan? Geçip gittikleri bu caddenin güzelliklerinden bihaber olan bu kalabalık, adeta solmuş akşam sefalarını andırıyordu. Birkaç kişinin dışında ‘’lavanta kokulu kadını’’ fark eden olmamıştı. Saatler ilerledikçe, mavinin yerini siyaha bıraktığı gökyüzü bütün caddeyi kapladı. Artık gitme vakti gelmişti. Yalnız yüreklerin oluşturduğu kalabalığın içinde yavaşça gözden kayboldu kadın. Lavanta kokan cadde, artık gecenin sessizliğiyle umursamaz bir şekilde uykuya daldı…